16 kwietnia 2023
W budynku odpowiednio zaizolowanym i wyposażonym w skuteczną wentylację jest zapewniona właściwa wilgotność powietrza. Po skończonej budowie kolejnym niezwykle ważnym etapem jest osuszanie ścian, polegające na zmniejszeniu zawilgocenia do minimum. W niedosuszonym budynku nie powinno się przeprowadzać jakichkolwiek prac, związanych z tynkowaniem, malowaniem, a także z termoizolacją.
Zgodnie z fundamentalną zasadą termomodernizacji, nie należy ocieplać budynku, którego ściany są zawilgocone. Budynek taki wymaga wówczas odwodnienia, wykonania izolacji mineralnej i osuszenia ścian metodą iniekcji krystalicznej, a w przypadku bardzo dużego zawilgocenia - również zastosowania tynku renowacyjnego. Na przygotowane w ten sposób podłoże układa się warstwę ocieplenia ze styropianu, stosując tzw metodę lekką mokrą.
Właściwie ocieplony budynek to nie tylko gwarancja niższych rachunków za ogrzewanie, to również solidna ochrona przeciwwilgociowa, działająca zarówno w poziomie, jak i pionie. Wszelkie błędy konstrukcyjne budynku wpływają jednak na efektywność termomodernizacji i dlatego wymagają jak najszybszej interwencji. Zawilgocone ściany tracą swoje właściwości termoizolacyjne, przez co pogorszeniu ulega mikroklimat wewnątrz pomieszczeń. Docieplanie murów nie zawsze jest w tym przypadku najlepszym rozwiązaniem, najczęściej konieczne jest pozbycie się zalegającej w nich wody z zastosowaniem jednej z metod osuszania, a następnie pokrycie nową warstwą ocieplenia z wełny mineralnej lub styropianu.
Metody iniekcyjne, wykorzystywane w budownictwie do osuszania budynku, polegają na wprowadzaniu właściwego preparatu w głąb muru. Kontakt z wodą i innymi związkami powoduje jego krystalizację, a finalnie - zamykanie kapilarów, drążonych przez wodę i skuteczne zablokowanie jej dopływu. W ten sposób tworzy się warstwa, odcinająca podciąganie wilgoci z gruntu, a co najważniejsze - jest to możliwe bez wykonywania skomplikowanych prac remontowych.
W metodzie iniekcyjnej wykorzystywane są najczęściej płyny na bazie silikatów, nie wydzielające w trakcie aplikacji niebezpiecznych oparów i gazów, a wszystkie prace można przeprowadzić samodzielnie, chociaż dla pewności efektu - warto skorzystać z usług profesjonalnych firm. Przed przystąpieniem do iniekcji, należy dokładnie oczyścić podłoże, w razie potrzeby skuwając zawilgocony tynk i powłoki murarskie oraz wypełniając właściwą zaprawą uszczelniającą. W celu zaaplikowania odpowiedniego preparatu usuwającego wilgoć, należy nawiercić w ścianie otwory iniekcyjne, w których zostaną umieszczone specjalne lejki. Tempo spływania wprowadzonego przez nie preparatu jest różne i zależy od stopnia zawilgocenia ściany oraz jej grubości, przyjmuje się jednak, że maksymalny czas iniekcji wynosi 48 godzin.
W zależności od sposobu osuszania ścian, istnieją dwie główne metody iniekcji - iniekcja bezciśnieniowa i iniekcja ciśnieniowa. W pierwszym przypadku, środek iniekcyjny wprowadza się w sposób grawitacyjny przez wykonane wcześniej odwierty w murze. Najczęściej wykorzystuje się do tego silikaty, silany, mikroemulsje silikonowe, ogrzewane parafiny czy poliuretanowe żywice. Wspólną cechą tych preparatów jest niska lepkość i dobra rozpuszczalność w wodzie. Iniekcja ciśnieniowa natomiast polega na wtłaczaniu środka iniekcyjnego pod ciśnieniem przez istniejące w murze odwierty. Metodę tę można stosować w murach mokrych oraz w przypadku napierającej z zewnątrz wody.