29 marca 2022
Ocieplanie ścian od wewnątrz stosuje się znacznie rzadziej niż ocieplanie od zewnątrz ze względu na możliwe ryzyko gromadzenia się wilgoci wewnątrz przegrody, co może skutkować pojawieniem się ognisk pleśni na ścianie. Mimo wszystkich wad tej metody termoizolacji, czasem jest ona jedynym możliwym rozwiązaniem na poprawę izolacyjności termicznej. Jakie problemy może napotkać inwestor, decydując się na ten sposób ocieplenia budynku?
Termoizolacja budynku podnosi jego izolacyjność, co wpływa na obniżenie kosztów eksploatacji i poprawia mikroklimat w pomieszczeniach. Najczęściej stosowaną metodą termoizolacji jest ocieplanie ścian od zewnątrz, a to ze względu na korzyści jakie ze sobą niesie. Jej zastosowanie pozwala wyeliminować takie szkodliwe zjawiska, jak przemarzanie ściany, wykraplanie się pary wodnej do wewnątrz pomieszczenia, czy zawilgocenie przegrody i tym samym zmniejszenie jej trwałości. Niestety, w niektórych przypadkach ocieplenie ścian zewnętrznych nie jest możliwe i konieczne może się okazać ich ocieplanie od wewnątrz.
Ocieplanie od wewnątrz najczęściej wykonuje się w zabytkowych budynkach, podlegających ochronie konserwatora zabytków. Ich elewacja jest elementem zabytkowej architektury i ma wartość historyczną. Zdarza się również, że inwestorzy sami rezygnują z inwazyjnej zmiany elewacji, nawet jeśli budynek nie podlega ochronie konserwatorskiej, na przykład z powodu sentymentalnej wartości. Problem ocieplania od zewnątrz pojawia się nieraz w budynku bliźniaczym lub szeregowcu, kiedy sąsiad z jakiegoś powodu nie wyraża na to zgody lub inwestycję blokują współwłaściciele nieruchomości.
Jeśli decydujemy się na ocieplenie ścian od wewnątrz, najlepiej skupić się na tych z najmniejszą ilością okien. Najlepsze efekty daje docieplenie ściany szczytowej od strony północnej, a zatem najmniej nasłonecznionej. Równie ważne są podmuchy wiatru, ściany od strony zachodniej i południowo-zachodniej są najbardziej narażone na silny wiatr i z tego względu szybciej się wychładzają.
W przypadku ocieplania od wewnątrz najlepiej sprawdzą się materiały dociepleniowe, charakteryzujące się najwyższym stopniem hydrofobowości, czyli wykazujące maksymalną odporność na wilgoć. Przy sprawnej pracy systemu wentylacyjnego w pomieszczeniach i systematycznym wietrzeniu zapewnią one odpowiednią izolacyjność cieplną budynku. Jedna z metod ocieplania ścian od wewnątrz wymaga zastosowania wełny mineralnej o właściwej grubości i odpowiednim współczynniku lambda. Konieczne będzie zbudowanie stelaża, który umieszcza się w odległości 2 cm od ściany, dzięki czemu zostanie odcięty ewentualny dostęp pary wodnej do warstwy izolacyjnej. Na warstwę wełny mineralnej układa się dodatkowo folię paroizolacyjną o jak najwyższym współczynniku oporu dyfuzyjnego Sd, a na koniec montuje się płyty gk. Inną metodą ocieplania ścian od wewnątrz jest zastosowanie bloczków z betonu komórkowego, przyklejanych do ścian za pomocą zaprawy murarsko-tynkarskiej. Zdarza się,że inwestorzy decydują się na ułożenie warstwy termoizolacyjnej z pianki PUR, która odznacza się niewielką masą, przez co nie obciąża konstrukcji budynku.
Niestety, termoizolacja budynku od wewnątrz jest bardzo ryzykowna, a skutki mogą być widoczne dopiero po jakimś czasie. Konstrukcja tak ocieplonego budynku, a zatem strop i ściany zewnętrzne, znajdują się w strefie nieogrzewanej. Nieogrzewana ściana zewnętrzna jest znacznie chłodniejsza niż jej wewnętrzna część, a przez to bardziej podatna na działanie niskich temperatur. Zamarzająca woda w murze może w skrajnych przypadkach prowadzić do pęknięć i jego rozsadzenia. Jednym z rozwiązań gromadzącej się wilgoci jest wykonanie właściwej paroizolacji w postaci szczelnej warstwy z folii z tworzywa sztucznego, a także stosowanie materiałów wspomagających regulację wilgotności pomieszczeń.